Mənim köhnə bir dostum var, o yaradıcı şəxsdir. Hər dəfə onunla görüşə böyük həyacan və sevgilə gedirəm, çünki o, çox zaman gəlbimə və şüuruma yol tapmağı bacarır, həyat və insanlar haqqında maraqlı əhvalatlar danışır, düşündürür, qəlbimin həssas, hamıdan məxfi saxladığım duyğularına toxunur, həyatdakı çatışmazlıqlara qarşı barışmaz olmağa, cəsarətli addımlar atmağa sövq edir, mənəvi saflaşmağa istiqamətləndirir.

Amma onu da deməliyəm ki, dostum hər görüşümüzdə çox fərqli olur, bəzən məni təəssüfləndirir, məyus edir. Görürəm ki, o, bir insan kimi söylədiklərinə tam laqeyddir, bəzən özünü kimlərəsə bənzətməyə çalışır, yalançı novatorluq edir, hər vəchlə hamını heyrətləndirərək özünə məftun etmək istəyir, bəzən isə ağlını lap itirir – olur şüursuz lağlağaçı, təlxək...

Mən də həmsöhbət kimi onun dediklərinə, davranışına öz münasibətimi, reaksiyalarımı bildirirəm – gülüşlə, alqışla, dərin, gərgin sükutla, sarsıntı ilə, yaxud da əksinə - laqeydliklə, saymazlıqla, etirazla və sairə. Ən önəmlisi odur ki, mən hər növbəti görüşdən hansı hisslər və düşüncələrlə ayrılıram, dostum və həmsöhbətim haqda məndə hansı təəssurat üstün olur – o ağıllıdır yaxud axmaqdır, həssas gəlblidir yaxud kobuddur, onda müşahidə qabiliyyəti, yumor hissi varmı. Ən əsası o, insanı sevirmi, ürəyi insan üçün yanirmı, yaxud əksinə - o hər şeyə laqeyddir, yalnız özünü sevir, ona görə də görüşümüz zamanı yalnız özününümayişlə məşqul olur. Hər görüşdən sonra dostumla yenidən görüşüb-görüşməyəcəyim haqda məndə istək və qərar yaranır...

Lakin bütün müsbət yaxud mənfi təəssuratlara baxmayaraq dostumla yenidən ğörüşmək istəyi həmişəyaşar bir ehtiyac kimi mövcuddur və mən bu görüşlərə hər zaman can atıram...

Dostumun adı – TEATR.

Fikrət Sultanov

Əməkdar incəsənət xadimi, professor