Azərbaycan teatr mədəniyyətindən sabah daha bir ad məzar daşına yazılacaq: ŞAİQ SƏFƏROV və bizim hamımız üçün onun taleyi artıq bir tarix olacaq; bundan sonra onun adı çəkiləndə deyəcəyik “Allah sənə də rəhmət eləsin Şaiq, atan Cabir Səfərov kimi!”

Şaiq üçün ağlamayın: çox optimist birisi idi, içi yumorla, ironiya ilə dolu birisi idi, yüksək zövq, bilgi sahibi idi, çoxlu dostları olan bir insan idi: dostlarının bir qismi Bakıda idi, o biri qismi, bəlkə də daha böyük bir qismi yayılmışdı Qərbə, Şərqə, Amerikaya. Məhz o, dünya teatr ictimaiyyətini festivallarda, konfranslarda yığıb, toplayıb gətirə bilirdi Bakıya. Şaiq əgər hansısa bir xarici ölkədə festivala, tədbirə qatılırdısa, ilk növbədə Azərbaycan teatrını düşünüb nə tövrləsə gördüklərindən yararlanmağa, modern teatr dəbini, yeni teatr ideyalarını yerli teatr mühitinə sızdırmağa çalışırdı.

Şaiq saysız-hesabsız lahiyələrlə çıxış etməyi, yeniləşməyi və yeniləşməkdə başqalarına kömək etməyi sevən bir insan idi. Hətta vaxtilə Azərbaycanın bölgə teatrları üçün lahiyələr də işləyib hazırlayırdı, sonra yollanırdı bölgələrdə onları gerçəkləşdirməyə.

Hərdənsə Azərbaycan teatrnın vəziyyətindən küskünləşib, yerli teatr mühitindən inciyib deyirdi ki, “mən teatrı sevmirəm. Mən teatrı niyə sevməliyəm ki?”

Amma bunu hirsindən, acığından deyirdi. Heç elə şey olardımı ki, o, teatrı sevməsin? Teatrşünas ailəsində böyümüş Şaiq rejissorluq ixtisasını seçmişdi: amma bir linqvist kimi dilimizlə də aktivcəsinə məşğul olurdu, lüğətlər tərtibləyirdi, məqalələr yazırdı, tərcümələr eləyirdi, Bekketi, Milleri çevirirdi azərbaycancaya.

O yaşamırdı, sadəcə, günlərini yandırırdı ki, işıq, enerji ötürsün Azərbaycan teatrına.

Əlvida Şaiq, bu dünyadan səni yola salırıq və bilirik ki, o dünyada səni Elçin Məmmədovun, Hüseynağa Atakişiyevin ruhları qarşılayacaq! Yəni orada tək qalmayacaqsan!!!

Aydın Talıbzadə